παρθενικός

-ή, -ό / παρθενικός, -ή, -όν, ΝΑ [παρθένος]

αυτός που ανήκει, αναφέρεται ή αρμόζει σε παρθένο, σε κορίτσι, ο κοριτσίστικος

νεοελλ.

1. συνεκδ. αυτός που συμβαίνει ή γίνεται για πρώτη φορά («παρθενικό ταξίδι»)

2. μτφ. αγνός, ηθικός («όπου 'χε σαν παρθενικό τριαντάφυλλο το στόμα», Σολωμ.)

3. φρ. «παρθενικός υμένας»

ανατ. μεμβράνη που κλείνει, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο τέλεια, την είσοδο τού κόλπου στις παρθένους και η οποία είναι συνήθως ημικυκλική, σπανιότερα κυκλική, και διατιτραίνεται από ένα ή δύο στόμια

αρχ.

1. το θηλ. ως ουσ. ἡ παρθενική

ανύπαντρο κορίτσι

2. το ουδ. ως ουσ. τὸ παρθενικόν

το φυτό αρτεμισία

3. φρ. α) «παρθενικὴ νεῆνις» — παρθένος κόρη

β) «παρθενικά πράττειν» — το να εκτελεί, να κάνει κανείς έργα που αρμόζουν σε παρθένο

γ) «παρθενικὸς ανήρ» — ο σύζυγος παρθένου, ο πρώτος άντρας.

επίρρ...

παρθενικώς και -ά / παρθενικῶς, ΝΜ

με τρόπο που αρμόζει σε παρθένο.